ამას წინათ, ფეისბუქზე, ჩვეულებისამებრ, ძველ წიგნებზე ვლაპარაკობდით. ჩემმა ძველმა და ერთგულმა სტუმარმა ნინიმ კომენტარებში კარლსონის და პეპის ყველაზე ცნობილი გამოცემის სურათი მოგვაშველა, ეს ჩემიაო, თან წიგნზე სანთლის ნაღვენთს ხომ ამჩნევ, ბევრის მთქმელიაო.
როგორ არ ვამჩნევ-მეთქი, შევიცხადე. ჩემი ძველი თაროები კარგად რომ გადაქექო, არა ერთ და ორ ნაღვენთიანს იპოვი. მეც იმ თაობის ვარ, სანთლის შუქზე კითხვა რომ მოუწია.
დღევანდელი ბავშვებისთვის რაღაცების ახსნა, ცოტა არ იყოს, რთულია. მადლობა ღმერთს, რომ რთულია და ვერ წარმოუდგენიათ. მთლად იმ გაცვეთილი ანეკდოტივით არ არის, შვილი რომ ეკითხება დედას, ჩემხელას რომელი აიფონი გქონდაო, მაგრამ მაინც უჭირთ დაჯერება, შუქი, ოდესღაც, დღე-ღამეში ერთი საათით რომ მოდიოდა.
ბავშვობაში შუქის პრობლემა არ მახსოვს. ბათუმში შუქი იშვიათად ქრებოდა და თუ ქრებოდა, სადარდებელზე მეტად უცნაური და სახალისო ამბავი გვეგონა. დაფაცურდებოდნენ უფროსები, დარეკავდნენ სადღაც და სანამ ტელეფონით ავარიის მიზეზებს არკვევდნენ, ის უეცრად წასული შუქი მოდიოდა კიდეც.
უშუქობა რა იყო, მერე გავიგე, თინეიჯერობისას, ომგადატანილ, უპურო, უიმედო, ჩაბნელებულ და ჩაშავებულ თბილისში. იმდენი პრობლემა დაგვატყდა თავს, წიგნი ვის ახსოვდა. ისეთი დრო დადგა, წიგნებზე ფიქრი ჭირდა. პური და პურის ფული იყო საძებარი.
Molly Bloom's Day™ 