ხანდახან უსაშველოდ მშურს თანამედროვე ბავშვების…
ოღონდ ციფრული ტექნოლოგიებით გასხივოსნებული ბავშვობის გამო არა – მათი თაროების მშურს, რომელზეც ისეთი წიგნების დალაგება შეუძლიათ, ჩემს ბიბლიოთეკას რომ არც დაესიზმრებოდა…
კარგად მახსოვს, როგორც კი უცხო ოჯახში მოვხვდებოდი სტუმრად, ზრდილობის ყოველგვარ წესს უგულებელვყოფდი და წიგნებისკენ გავრბოდი იმ იმედით, რომ აქამდე უცნობს და წაუკითხავს აღმოვაჩენდი რამეს… იშვიათად მიმართლებდა – მშობლები ისედაც განუწყვეტლივ მამარაგებდნენ იმხანად ხელმისაწვდომი ქართულ-რუსული საბავშვო ლიტერატურით და სიახლეებს ათასში ერთხელ თუ წავაწყდებოდი ხოლმე.
ჩემი მაშინდელი ბიბლიოთეკა საკმაოდ მოზრდილი და მრავალფეროვანი იყო, მაგრამ უამრავი ლიტერატურული ნუგბარი რომ აკლდა, ამას მოგვიანებით მივხვდი… თანამედროვე ბავშვებისაც სწორედ ამიტომ მშურს – ისინი ჩემს წიგნებს კითხულობენ, იმ წიგნებს, მეც რომ შემეძლო, პატარაობისას წამეკითხა და ვერ მოვახერხე. ალბათ, ამიტომ არის, რომ ჩემს ბიბლიოთეკაში საბავშვო განყოფილებას საპატიო ადგილი უჭირავს და პერმანენტულად ივსება ხოლმე. ამის გამო იყო, რომ როცა “ექს ლიბრისში” ტუვე იანსონის “მუმინების ბიბლიოთეკის” პირველი სამი წიგნი აღმოვაჩინე, სიხარულისგან თვალდაბნელებულმა ვტაცე ხელი და ჩანთაში ვუკარი თავი.
Molly Bloom's Day™ 